Sel

soğuk!
buz gibiydi
erimiyordu kalbi
bir ara
şarap damlaları saçıldı
pembeleştiren tenini
yavaş yavaş
ilerliyordu dalgalar
hissetmek hoştu
tek istediği
hayallerde olmakken
düştü ta en tepeden
anlayınca geleceği.
kırıldı olmayan kanatları
kuğu boynu büküldü
maviler taştı
felaket başlamıştı
o mutsuzken
tüm evren taşıyordu sanki
belki de yaz küsmüştü
oysa çıksaydı güneş
ısıtsaydı
ruhunu değil belki...
elbet bir gün sevilecek
işte bu yüzden
yaşaması gerek
ve çıkmalı güneş!