dışlanmak hayattan
başarıdan, insanlardan...
korkmak gelecekten...
ne zaman yok olacak o noktalar derken
yoklar artık -şimdilik?-
kaybolan noktalarla beraber
sevgi de buhar oldu
o kadar mükemmeller ki
paylaşımları da temizledi platinumlu tedaviler.
sürekli kriz anı
panik!
duymak istemiyorum artık
ne kadar aptal olduğumu.
bırak çiğ kalsın yemekler!
yeniden ısıtırız
yemeği de, sevgiyi de...
sadece istersek!
alışkınız biz aslında
rutinimiz bu değil mi zaten?
bir aşağı bir yukarı.
hayat bir tragedyaysa
ezberlemişsek rollerimizi
ve perde çoktan açılmışsa:
toplarız bıçakları sofradan
saplanmasınlar diye kalplerimize.
çığlıkları hapsederiz kutulara
duymaz komşular.
gülümseriz sadece dudaklarımızla
farketmez kimsecikler.
giyeriz en çiçekli elbiselerimizi
balımız var zanneder dostlar.
sokarız çıplak ayaklarımızı gözyaşı birikintilerimize
yaz sıcağından sanırlar.
